কবিতাঃ উলংগ ৰজা / নীৰেন্দ্ৰনাথ চক্ৰৱৰ্তী

উলংগ ৰজা

মূল(বাংলা) : নীৰেন্দ্ৰনাথ চক্ৰৱৰ্তী

অসমীয়া ভাষান্তৰ : নিবেদিতা ফুকন৷

  

সকলোৱে দেখিছে ৰজা উলংগ,

তথাপিও সকলোৱে হাততালিৰে

আটাহ পাৰিছে; চাব্বাছ, চাব্বাছ!

কাৰোবাৰ মনত সংস্কাৰ, কোনোৰ আক’ ভয়;

কোনোৱে আক’ নিজৰ বুদ্ধিকে অন্যৰ কাষত বন্ধকত ৰাখিছে;

কোনোবা হয়তো পৰান্নভোজী, কোনো কৃপাপ্ৰাৰ্থী,

কোনোবা কৰ্মপ্ৰাৰ্থী, প্ৰৱঞ্চক

কোনোজনে ভাবিছে, ৰাজবস্ত্ৰ সচাঁকৈয়ে অতি সুক্ষ্ম,

চকুৰে দেখা পোৱা নাই,

তথাপিও আছে নিশ্চয়,

অন্ততঃ থকাটো একো অসম্ভৱ নহয়৷

কাহিনীটো সকলোৰে জ্ঞাত৷

কিন্তু সেই কাহিনীৰ মাজত কেৱল

আপাদমস্তক ভীৰু,কেইজনমান তোষামোদকাৰী,

ধূৰ্ত অথবা নিৰ্বোধ স্তাৱকেই নাছিল৷

এটা শিশুও আছিল৷

সৰল, সাহসী, সত্যবাদী এটা শিশু৷

কাহিনীৰ ৰজা এতিয়া বাস্তৱত, প্ৰকাশ্যে পথত৷

হাততালিৰে পুনৰ উত্তাল এতিয়া ৰাজপথ৷

স্তাৱকবৃন্দৰ ভিৰত মুখৰ৷

কিন্তু সেইযে শিশুটি

ভিৰৰ মাজত ক’তো দেখা নাই৷

ক’লৈ গ’ল শিশুটি? কোনোবাই তাক বাৰু

পাহাৰৰ কোনো গোপন গুহাত

লুকুৱাই ৰাখিছে নেকি?

নে সি ঘাঁহ-মাটি-শিলৰ লগত খেলি খেলি

লালকাল দিলে; সুদূৰৰ কোনো নিৰ্জন নদীৰ পাৰত;

নতুবা কোনো প্ৰান্তৰৰ গছৰ ছাঁত?

যোৱাঁ,যেনেকৈয়ে হওক তাক বিচাৰি আনা৷

সিয়েই আহি এবাৰ উলংগ ৰজাৰ সন্মুখত

নিৰ্ভয়ে থিয় হওক৷

স্তাৱকৰ হাততালিৰ ঊৰ্ধত কণ্ঠৰ নিনাদেৰে

সিয়েই আহি প্ৰশ্ন কৰক:

ৰজা,তোৰ কাপোৰ ক’ত?