গল্পঃ এটা গোচৰ / ৰাস্কিন বণ্ড

এটা গোচৰ

মূল : ৰাস্কিন বণ্ড

অনুবাদ : ননী চহৰীয়া বৰা

 দুবছৰ আগতে মই যেতিয়া শ্বাহপুৰত আছিলো, তেতিয়াই ইন্সপেক্টৰ কিমত লালক লগ পাইছিলোঁ৷ শ্বাহপুৰ উত্তৰ ভাৰতৰ এখন ধূলিময় গৰম চহৰ৷

 সেই সময়ত তেওঁ স্থানীয় আৰক্ষী চকীৰ দায়িত্বত আছিল৷ তেওঁ বৰ শকত আৰু লেহেমীয়া আছিল৷ কথাবোৰ বেছিকৈ গুণাগথা কৰিছিল৷ সেইবাবেও তেওঁ লেহেমীয়া হৈছিল৷ কিন্তু কিছুমান লেহেমীয়া মানুহৰ দৰে তেওঁ বুধিয়ক আছিল৷ চাকৰিৰ ক্ষেত্ৰত তেওঁ আছিল অসফল৷ একেটা পদতে কেইবাবছৰো আছিল আৰু পদোন্নতি ৰ আশা প্ৰায় এৰি পেলাইছিল৷ তেওঁৰ মতে-ভাগ্য তেওঁৰ বিপৰীতে আছিল৷ তেওঁ কৈছিল তেওঁৰ জন্ম বৃশ্চিক ৰাশিত৷ সেয়ে আৰক্ষীৰ চাকৰি কৰিবই নালাগিছিল৷ আচলতে তেওঁ ৰেষ্টুৰেণ্টৰ ব্যৱসায় কৰিব লাগিছিল৷ কিন্তু সেইটো বিষয় তেতিয়ালৈ যথেষ্ট পলম হৈ গৈছিল৷

 কিছুমান বিষয়ত তেওঁৰ লগত মোৰ মিল আছিল‌৷ তেওঁৰ বয়স চল্লিশৰ ওচৰা ওচৰি আৰু মোৰ বয়স পঁচিশ - কিন্তু আমি দুয়ো জনে ইংৰাজীতে কথা-বতৰা পাতিছিলো৷ শ্বাহপুৰত খুব কম মানুহে হে ইংৰাজীত কথা কৈছিল৷ দুয়ো বিয়েৰ খাই ভাল পাইছিলোঁ৷ মনোৰঞ্জনৰ অন্য ঠাই শ্বাহপুৰত নাছিল৷ তীব্ৰ গৰম, পূৱ দিশৰ পৰা বতাহৰ লগত উৰি অহা ধূলি, অজস্ৰ মহ আৰু একঘেয়ামী জীৱনশৈলীৰ বাবে নেমুপানীতকৈ অলপ কাঢ়া পানীয়ৰ প্ৰয়োজন হৈছিল

 মোৰ ঘৰটো চহৰৰ উপকণ্ঠত হোৱা বাবে বিশেষ হাই-উৰুমি নাছিল৷ সূৰ্য অস্ত যোৱাৰ পিছত কৃত্ৰিমভাৱে শীতল কৰা ওখ চিলিঙৰ শোৱনী কোঠাৰ পৰা যেতিয়া কোনোমতে বাহিৰলৈ ওলাব পাৰো, তেতিয়াই কেতিয়াবা কিমত লাল আহি বাৰাণ্ডাৰ চিৰিত উঠেহি৷ আহিয়েই ৰুমালেৰে মুখখন মচি লয়৷ পুলিচ ইন্সপেক্টৰ এজনক শুশ্ৰূষা কৰিবলৈ পোৱাৰ আনন্দত মোৰ লগুৱাজন উৎফুল্ল হৈ উঠে৷ এক বাকচ বৰফ, উৎকৃষ্ট ভাৰতীয় বিয়েৰৰ বটল আৰু গিলাচ কেইটামান লৈ সি লৰা-ঢপৰা আৰম্ভ কৰি দিয়ে৷

 চতুৰ্থ বটলটো শেষ কৰাৰ পিছত এদিন মই তেওক সুধিলোঁ - “ইন্সপেক্টৰ, চাকৰি কালত আপোনাৰ নিশ্চয় কিছুমান আমোদজনক গোচৰৰ অভিজ্ঞতা আছে৷ ”

 “বেছিভাগ গোচৰ আমনিদায়ক, বিশেষকৈ সফল গোচৰসমূহ৷ চাঞ্চল্যকৰ গোচৰসমূহ সাধাৰণতে নিস্পত্তি নোহোৱাকৈ থাকি যায়৷ নহ’লে ইমানদিনে মই আৰক্ষী অধীক্ষক হব পাৰিলোহেতেঁন৷ আপুনি নিশ্চয় হত্যাৰ গোচৰসমূহৰ কথাই ক’ব বিচাৰিছে৷ ইয়াৰ ভিতৰুৱা অঞ্চলৰ মন্ত্ৰীক গুলিওৱা ঘটনাটো মনত আছেনে? সেই গোচৰটোৰ তদন্ত মই কৰিছিলোঁ৷ পিছে সেইটো এটা ৰাজনৈতিক হত্যাকাণ্ড আছিল আৰু আমি কোনোদিনে সেই গোচৰটোৰ সমাধান উলিয়াব নোৱাৰিলোঁ৷ “

 “আপুনি তদন্ত কৰি সমাধান কৰা গোচৰ এটাৰ বিষয়ে মোক কওকচোন - এটা আমোদজনক গোচৰ৷”

 তেওঁক অলপ অসুবিধা পোৱা যেন দেখি মই আকৌ ক’লোঁ - “আপুনি চিন্তা কৰাৰ কাৰণ নাই, ইন্সপেক্টৰ৷ বিয়েৰ খালেও মই ঠিকে আছোঁ৷”

 “কিন্তু আপুনি এজন লেখক---সাৱধান হব কেনেকৈ?”

 লগে লগে মই প্ৰতিবাদ কৰিলো-----“লেখকসকল সাধাৰণতে বৰ সাৱধান হয়৷ লেখোতে তেওঁলোকে সদায় ব্যক্তিৰ নাম আৰু ঠাইৰ নাম সলনি কৰে৷ “

 তেওঁৰ বিশেষ হাঁহিটো মাৰি মোক সুধিলে - “মোৰ কাহিনী ক’ব লাগিলে, আপুনি মোৰ বৰ্ণনা কেনেকৈ কৰিব? “

 “মই আপোনাক আপোনাৰ দৰেই ৰাখিম৷ কোনেও বুজি নাপায়” - মই তেওঁক বুজালো৷

 প্ৰশ্ৰয়ৰ হাঁহি এটা মাৰি গিলাচত তেওঁ আৰু অলপ বিয়েৰ ঢালি ললে৷

 “ধৰি লওক, ময়ো নাম সলনি কৰি কম - আপোনাক এটা বৰ আমোদজনক গোচৰৰ কথা কম৷ হত্যাৰ বলি হোৱাজন কোনো সাধাৰণ লোক নাছিল৷ ঠিক তেনেকৈ হত্যাকাৰীজনো নাছিল সাধাৰণ লোক৷ কিন্তু এই কাহিনীটো ক’তো নিলিখে বুলি আপুনি মোক কথা দিব লাগিব৷ “

 “কথা দিলো“---মই মিছাকৈয়ে ক’লোঁ৷

 “পানাউলিৰ বিষয়ে আপুনি জানেনে? “- ইন্সপেক্টৰে মোক সুধিলে৷

 “সেই পাহাৰত যে? জানো - এবাৰ নে দুবাৰ মই তালৈ গৈছিলোঁ৷ ”

 “বঢ়িয়া, তেনেহলে মই বহুত বেছি বৰ্ণনা নিদিলেও আপুনি বুজি পাব৷ পানাউলিত নিযুক্তি হোৱাৰ কিছুদিন পিছত অৰ্থাৎ তিনি বছৰ আগতে এই ঘটনাতো ঘটিছিল৷ চুৰি, মাৰামাৰি আৰু ঠগ-প্ৰৱঞ্চনাৰ দুই এটা ঘটনাৰ বাহিৰে ইয়াত তেনেকুৱা বিশেষ কোনো ঘটনাই নঘটে৷ হত্যাকাণ্ডৰ দৰে ঘটনা ক’ৰবাত দহবছৰত এটা মানহে ঘটে৷  সেয়ে এইটো এটা গুৰুত্বপূৰ্ণ ঘটনা আছিল৷ যেতিয়া ৰাণীক কুঠাৰেৰে মূৰফলা অৱস্থাত পোৱা গৈছিল৷ মই বুজি পাইছিলোঁ, পানাউলিত থাকিব বিচাৰিলে এই গোচৰটো নিস্পত্তি কৰিবই লাগিব৷

 সমস্যাতো আছিল যে ৰাণীৰ মৃত্যুত কিছুমানে মুকলিকৈ সন্তুষ্টিও প্ৰকাশ কৰিছিল৷ তাৰে যিকোনো এজনে ৰাণীক হত্যা কৰিব পাৰে৷ মানুহে তেওঁক ভাল নাপাইছিল৷ গিৰিয়েকৰ বহু আগতে মৃত্যু হৈছিল৷ ল’ৰা-ছোৱালী যেনি-তেনি গুছি গৈছিল আৰু যিহেতু তেওঁ সম্পদশালী নাছিল, তেওঁৰ টকা-পইচা বিশেষ নাছিল৷ চহৰৰ উপকণ্ঠ অঞ্চলৰ পুৰণি ঘৰ এটাত তেওঁ অকলশৰে থাকিছিল৷ বংশ-পৰিয়ালৰ প্ৰধান নাৰীৰ কৰ্তৃত্বৰে অঞ্চলটোত শাসন চলাইছিল৷ তেওঁৰ এজন লগুৱা আছিল৷ সিয়েই প্ৰথমে ৰাণীৰ মৃতদেহটো দেখা পাইছিল আৰু পুলিচক খবৰ দিছিল৷ ভয়ত সি কঁপিছিল আৰু কথা ক’ব পৰা নাছিল৷ মই অৱশ্যে তাক লগে লগে গ্ৰেপ্তাৰ কৰিছিলোঁ, যদিও জানিছিলোঁ সি নিৰ্দোষী৷ কিন্তু প্ৰাথমিক আইন অনুসৰি প্ৰথমে দেখা জনক গবা মাৰি ধৰিব লাগে, বিশেষকৈ যদি সেইজন লগুৱা হয়৷ ‌ কেইটামান কোব মৰাৰ পিছত তাক আমি যাবলৈ দিছিলোঁ৷ ঘটনাৰ সময়ত সি তাত নাছিল আৰু আমাক বিশেষ একো জনাবও পৰা নাছিল৷

 যিখন কুঠাৰেৰে ৰাণীক হত্যা কৰিছিল সেইখন সাধাৰণতে খৰিকটীয়াই ব্যৱহাৰ কৰা এখন সৰু কুঠাৰ আছিল৷ আঘাতৰ চিনতে সেয়া স্পষ্ট হৈছিল৷ কিন্তু অস্ত্ৰপাত আমি বিচাৰি পোৱা নাছিলো৷ ৰাণীৰ প্ৰতি বিদ্বেষ থকা কোনোবা পুৰুষ বা মহিলাই সেইখন ব্যৱহাৰ কৰিছিল৷ নাৰী সৰবৰাহ কৰি ৰাণীয়ে তেওঁৰ উপাৰ্জন বৃদ্ধি কৰিছিল আৰু নাৰী সৰবৰাহকাৰীৰ সৈতে তেওঁৰ যোগাযোগ আছিল বুলি উৰাবাতৰি প্ৰচাৰ হৈছিল৷ ৰাণীৰ অজস্ৰ সম্পদ গুদামঘৰত লুকাই থোৱা আছে বুলিও উৰাবাতৰি ওলাইছিল৷ বেডমিণ্টনৰ ককৰ দৰে বতাহত ইমান গুজৱ উৰি ফুৰিছিল যে সেইবোৰৰ উহ বিচাৰি সময় নষ্ট নকৰিবলৈ মই সিদ্ধান্ত ল’লোঁ৷ তাৰ পৰিৱৰ্তে ৰাণীৰ ঘনিষ্ঠ লোকসকলৰ বিষয়ে অনুসন্ধানত নামিলোঁ৷ বক্তিগত বা ব্যৱসায়িক ভাৱে নিকট সম্পৰ্কৰ লোকসকলৰ৷

 বোম্বাইৰ পৰা অহা ধনী ব্যৱসায়ী মি: কাপুৰৰ পৰাই আৰম্ভ কৰিলো৷ পানাউলিত তেওঁৰ এটা ঘৰ আছে৷ মি: কাপুৰক ৰাণীৰ এজন পুৰণি প্ৰশংসক বুলি গণ্য কৰা হয়৷ অনুসন্ধান কৰি জানিব পাৰিলোঁ যে তেওঁ ৰাণীক মাজে -সময়ে টকা ধাৰলৈ দিয়ে আৰু ৰাণীৰ লগত প্ৰকাশ্য বন্ধুত্ব সত্ত্বেও অনেক বেছি সূদ আদায় কৰে৷

 তাৰপিছত তেওঁৰ একেবাৰে ওচৰচুবুৰীয়া এজন আমেৰিকান মিশ্যনেৰী আৰু তেওঁৰ পত্নী৷ তেওঁলোকে ৰাণীক খৃষ্টান ধৰ্মলৈ ধৰ্মান্তৰিত কৰিবলৈ চেষ্টা কৰি আছিল৷ আন এগৰাকী চুবুৰীয়া আছিল - ঘৰতে বুঢ়ী হোৱা এগৰাকী ইংৰাজ মহিলা৷ তেওঁ খোলা-খুলিকৈয়ে ৰাণীক ঘিণ কৰাৰ কথা প্ৰকাশ কৰিছিল৷ এজন স্থানীয় কাউন্সিলৰ আৰু তেওঁৰ পত্নী চুবুৰীয়া হিচাবে আছিল যদিও, অভিজাত ৰাণীৰ লগত তেওঁলোকৰ কোনো সম্পৰ্ক নাছিল৷ আৰু এজন আছিল দৰ্জী, তেওঁৰ দোকান বন্ধ আছিল৷ এই মানুহবোৰৰ ৰাণীক হত্যা কৰাৰ কোনো শক্তিশালী অভিপ্ৰায় থাকিব নোৱাৰে অথবা মই নিজেই বিচাৰি উলিয়াব পৰা নাই৷ কিন্তু দৰ্জীৰ জীয়েক জনীৰ প্ৰতি মোৰ অলপ কৌতূহল বাঢ়িছিল৷

 তাইৰ নাম আছিল কুসুম৷ সুন্দৰ ক’লা চকুযুৰিৰে, খীণ অবয়বৰ, শান্ত হাঁহিমুখীয়া এজনী বাৰ-তেৰ বছৰীয়া ছোৱালী৷ নিয়মীয়া অনুসন্ধানত যেতিয়া মই ৰাণীৰ ঘৰৰ ওচৰে-পাজৰে যাওঁ, তাই মোৰ পৰা সদায় আঁতৰি থাকিব বিচাৰে৷ ৰাণীৰ বিষয়ে আৰু হত্যাকাণ্ডৰ দিনা তাই ক’ত আছিল আৰু কি কৰিছিল বুলি সুধিলে, মুৰ্খৰ ভাও ধৰে৷

 কিন্তু মই মন কৰিছলো, তাই মুৰ্খ নহয় আৰু একপ্ৰকাৰ নিশ্চিত হৈছিলো যে ৰাণী সম্পৰ্কে আনে নজনা কিছু কথা তাই জানে৷ হয়তো হত্যাকাণ্ডটোৰ বিষয়েও কিবা কথা তাই জানিব পাৰে৷ কাৰোবাক সুৰক্ষা দিয়াৰ খাতিৰত হয়তো তাই জনা কথা মোক ক’বলৈ ভয় কৰিছে৷ ৰাণীৰ হত্যাকাণ্ডটোৰ ভয়াবহতাৰ কথাবোৰ ওলালেই তাইৰ চকুযুৰি ভয়াৰ্ত হৈ উঠে৷ মোৰ ভাব হ’ল ছোৱালীজনীৰ জীৱন হয়তো বিপদাপন্ন হৈছে৷ সেয়ে তাইৰ ওপৰত নজৰ ৰাখিলোঁ৷ তাইক মোৰ মৰম লাগিছিল৷ তাইৰ সৰলতা, সজীৱতা আৰু আশ্চৰ্য সুন্দৰ চকুযুৰি মোৰ ভাল লাগিছিল৷ যেতিয়াই পাৰো মৰমেৰে আৰু পিতৃ সুলভতাৰে তাইৰ লগত কথা পাতিছিলোঁ আৰু বুজি পাইছিলো, ধেমেলীয়া মানুহ হিচাবে তায়ো মোক ভাল পায়৷ ভাব হয়, তাই মোক কিবা ক’ব বিচাৰে কিন্তু শেষত সদায় লুটি-বাগৰ মাৰে৷

 এদিন ৰাণীৰ ঘৰৰ ভিতৰত সোমাই বস্তুবোৰ তন্ন তন্ন কৈ পৰীক্ষা কৰিছিলোঁ৷ দেখিছিলো, দুৱাৰৰ ওচৰৰ সৰু ফাক এটাত কিবা এটা জিলিকি আছে৷ খিৰিকীৰে সূৰুযৰ পোহৰ পৰি বস্তুটো উজলি নুঠিলে, সৰু বস্তুটো মোৰ চকুত নপৰিলহেতেন৷ অলপমান হাউলি আয়নাৰ সৰু টুকুৰা এটা মই হাতত ললোঁ৷ ভঙা খাৰুৰ টুকুৰা আছিল সেইটো৷ হাতত টুকুৰাটো লৈ ঘূৰাই পকাই চালো৷ ৰং আৰু ডিজাইন চিনাকি যেন লাগিল৷ কুসুমে এনেধৰণৰ খাৰু পিন্ধা নাছিলনে! ছোৱালীজনী বিচাৰি মই বাহিৰলৈ ওলাই আহিলো কিন্তু দেউতাকৰ দোকানত তাই নাছিল৷ পাহাৰতলীলৈ খৰি বিচাৰি যোৱা বুলি মোক জনালে৷

 মই ঠেক ৰাস্তাটোৰে পাহাৰতলীলৈ যোৱাৰ সিদ্ধান্ত ল’লো৷ শিল আৰু কেকটাছৰ কাষেৰে গৈ ওক গছৰ হাবিত অদৃশ্য হৈ পৰিলো৷ হাবিৰ দাতিত, কাষত এবোজা খৰি লৈ কুসুম বহি আছে৷

 “তুমি সদায় অকলে অকলে ঘূৰি ফুৰা, ভয় নালাগেনে? ” - মই তাইক সুধিলো৷

 “অকলে থাকিলেহে মই নিৰাপদ৷ ইয়ালৈ কোনো নাহে৷” - তাই উত্তৰত ক’লে৷

 মই তৎক্ষণাত তাই হাতত পিন্ধি থকা খাৰু কেইপাতলৈ চালোঁ৷ দেখিলোঁ,  ভঙা টুকুৰাটোৰ লগত ৰং মিলি গৈছে৷ সৰু টুকুৰাটো দেখুৱাই মই তাইক ক’লো- “এইটো ৰাণীৰ ঘৰত মই পাইছো৷ নিশ্চয় পৰি গৈছিল৷ মোৰ কথাখিনি শেষ নৌহওঁতেই ভয়াৰ্ত চাৱনিৰে মোলৈ চাই ঘাঁহনিৰ পৰা জঁপিয়াই জঁপিয়াই তাই হাবিৰ ভিতৰলৈ সোমাই গ’ল৷

 মই একেবাৰে অবাক হৈ পৰিলো৷ এনে প্ৰতিক্ৰিয়া মই আশা কৰা নাছিলো৷ ভঙা খাৰুৰ টুকুৰাটোৱে কি সূচায়? পাইনগছৰ সৰু জোপোহাৰে আবৃত এঢলীয়া খিনিৰে ছোৱালীজনীৰ পিছে পিছে দৌৰিবলৈ ধৰিলো৷ তাইক বিচাৰি থাকোঁতে মোৰ পিচফালে কাৰোবাৰ উচুপনি শুনিলোঁ৷ ঘূৰি চাই দেখিলো ডাঙৰ শিল এটাৰ ওপৰত উঠি, হাতত কুঠাৰ এখন লৈ মোৰফালে মুখ কৰি ছোৱালীজনী থিয় হৈ আছে৷

 তাইৰ পিনে চাই থকা দেখি কুসুমে হাতৰ কুঠাৰখন দাঙি মোক খেদি আহিল৷ তাইক তেনেকৈ খেদি অহা দেখি হতভম্ব হৈ তাইলৈ চাই মই থিয় হৈ ৰ’লো৷ দুৰন্ত শক্তিৰে মোৰ ফালে খেদি অহা কুঠাৰখন লাগিলে মোৰ টান লাওখোলাটো ভাঙি যাব পাৰে৷ কিন্তু তেতিয়াও মোৰপৰা ছয়ফুট আতৰত থকা কুসুমৰ হাতৰ কুঠাৰখন জীৱন্ত বস্তুৰ দৰে মোৰফালে উৰি আহিল৷ গধুৰ শৰীৰটো লৰাই ততালিকে মই কাষলৈ গুছি আহিলোঁ৷ মোৰ বাহুটোত সামান্য স্পৰ্শ কৰি পিচফালৰ গছ এজোপাত কুঠাৰখন লাগি ৰ’ল৷ আগুৱাই আহি তাই মোৰ ভৰি দুখনত সাৱটি ধৰি জোৰে জোৰে কান্দিবলৈ ধৰিলে৷ “

 ইন্সপেক্টৰ কিমতলাল অলপ ৰ’ল৷ বিয়েৰ অলপ ঢালি গিলাচটো পূৰ্ণ কৰিলে৷

 “তাৰ পিছত কি হ’ল” - উৎসুকতাৰে মই প্ৰশ্ন কৰিলো৷

 “এনে কথা কিজানি ভাৰতবৰ্ষত হে সম্ভৱ হব পাৰে আৰু মোৰ দৰে মানুহৰ লগত৷ এনেদৰে হঠাৎ জাগি উঠা অনুকঁম্পাই আপোনাক ধ্বংস কৰি পেলাব পাৰে৷ মই হিংস্ৰ আৰু ভয়ানক হৈ উঠাৰ পৰিৱৰ্তে-----ছোৱালীজনী আটক কৰি থানালৈ লৈ অনাৰ পৰিৱৰ্তে, তাইৰ চুলিত হাত বুলাই ধেমেলীয়া কথা কৈ তাইক সান্তনা দিবলৈ আৰম্ভ কৰিলো৷

 “তাই আপোনাক ক’লে নেকি যে ৰাণীক তাইয়ে হত্যা কৰিছিল” মই তেওঁক সুধিলোঁ৷

 “ তাই মোক কৈছিল কেনেকৈ ৰাণীয়ে তাইক তেওঁৰ ঘৰৰ ভিতৰলৈ মাতি নিছিল আৰু চাহ-মিঠাই খাবলৈ দিছিল৷ মি: কাপুৰো তাত আছিল৷ কিছু সময় পিছত তেওঁ তাইৰ আঁঠু আৰু বাহুত হাত বুলাবলৈ আৰম্ভ কৰিছিল৷ তাই আঁতৰি যাব বিচাৰিছিল যদিও কাপুৰে এৰি দিয়া নাছিল৷ ৰাণীয়ে কুসুমক ভয় নকৰিবলৈ কৈছিল আৰু কৈছিল - তাইৰ একো অপকাৰ নহয়৷ মানুহজনৰ বান্ধোনৰ পৰা ওলাই তাই দুৱাৰৰ ফালে দৌৰোঁতেই ৰাণীয়ে দেখা পাইছিল আৰু থাপ মাৰি ধৰি তাইক কোঠালীৰ ভিতৰলৈ ঠেলি সুমুৱাই দিছিল৷ ৰাণীৰ খং উঠিছিল৷ কোঠালীটোৰ কোণত কুসুমে কুঠাৰখন দেখিছিল৷ সেইখন দাঙি মূৰৰ ওপৰলৈ উঠাই কাপুৰক ভয় খুৱাইছিল৷ নিজৰ আতিশয্যৰ বিষয়ে বুজিব পাৰি নিজৰ ডিঙি বচাবলৈ মানুহজন অলপ পিছুৱাই গৈছিল৷ কিন্তু ৰাণীয়ে প্ৰচণ্ড খঙত তাইৰ ওপৰত জঁপিয়াই পৰিছিল আৰু ভয় আৰু উন্মত্ততাৰে কুসুমে ৰাণীৰ মূৰত কুঠাৰেৰে ঘপিয়াইছিল৷

 ৰাণী মাটিত পৰি গৈছিল আৰু কাপুৰে কি কৰিছে নোচোৱাকৈ কুসুম ঘৰটোৰ পৰা পলাই আহিছিল৷ দুৱাৰত খুন্দা খোৱাৰ সময়তে নিশ্চয় খাৰুপাত ভাঙিছিল৷ তাই হাবিলৈ দৌৰি পলাই গৈছিল আৰু কুঠাৰখন ঘাহনিৰ মাজত লুকুৱাই থৈ ঘাহনিৰ ওপৰত বাগৰি কান্দি আছিল৷ লাহে লাহে আন্ধাৰ নামি আহিছিল আৰু বহুখিনি প্ৰকৃতিষ্ঠ হৈ তাই ঘৰলৈ ঘূৰি গৈছিল৷ পিচৰ দিনবোৰত বিষয়টোৰ ওপৰত সম্পূৰ্ণ নীৰৱতা অৱলম্বন কৰিবলৈ সক্ষম হৈছিল৷

 “ আপুনি এই বিষয়ত কি পদক্ষেপ ললে?” মই সুধিলোঁ৷

 “একো নকৰিলো - সঁচাকৈ মই একোকে নকৰিলো৷ ছোৱালীজনীক মই কাৰাগাৰলৈ প্ৰেৰণ কৰিব নোৱাৰিলো৷ সেইটো কৰা হলে, জীৱনৰ বাবে থকা তাইৰ প্ৰেৰণা শেষ হৈ গ’লহেতেঁন৷ মোৰ চকুলৈ পোনে পোনে চাই তেওঁ ক’লে৷

 “কাপুৰৰ কি হ’ল?”

 “আপুনি নিশ্চয় বুজি পাইছে নিজৰ সুৰক্ষাৰ স্বাৰ্থতে তেওঁ মনে মনে থাকিল৷ গোচৰটো বাতিল হ’ল৷ বোধহয় এনেকৈ কোৱাহে ভাল হ’ব যে ফাইলটো মোৰ নিস্পত্তি নোহোৱা অন্যান্য গোচৰসমূহৰ ট্ৰেখনত থৈ দিলো৷ ইন্সপেক্টৰে কৈ গ’ল৷

 “ তাৰ ফলাফল আপোনাৰ বাবে নিশ্চয় ভাল হোৱা নাছিল?”

 “নাছিল৷ সেয়ে এতিয়া মই শ্বাহপুৰত আছো আৰু তাকো এজন ইন্সপেক্টৰ হিচাপেই৷ কিন্তু কওকচোন, মোৰ ঠাইত আপুনি হোৱা হলে কি কৰিলেহেতেঁন? “ - কিমতলালে মোক প্ৰশ্ন কৰিলে৷

 কিছুসময় তেওঁৰ প্ৰশ্নটো মনতে জুকিয়াই চালোঁ৷ তাৰপিছত ক’লো - “মই ভাবো, সেইটো নিৰ্ভৰ কৰিব ছোৱালীজনীয়ে মোৰ মনত কিমান সহানুভূতি উদ্ৰেক কৰিব পাৰে তাৰ ওপৰত৷ তাই সৰলতাৰে হত্যা কৰিছিল৷ সেয়ে আইনক তুলি ধৰিবলৈ কৰ্তব্যৰো উৰ্ধত ব্যক্তিগত অনুভৱ প্ৰয়োগ কৰিম৷ “

 “ হয়, কিন্তু মই এজন ভাল পুলিচ বিষয়া হব নোৱাৰিম।”

 “একেবাৰে সচা কথা৷ “

 এতিয়াও কাপুৰে মুকলি আকাশৰ তলত ঘূৰিব পৰাটো দুখৰ বিষয় “- মই ক’লো৷

 “ছোৱালীজনীক মুক্ত কৰি দিবলৈ হ’লে অন্য উপায় আৰু নাছিল৷ পিছে সিয়ো সম্পূৰ্ণ ৰূপে ৰেহাই নাপালে৷ উৎপাদন ব্যৱসায়ত কৰা ঠগ প্ৰৱঞ্চনা ৰ বাবে কাপুৰো জেলত থাকিব লগীয়া হল৷ ’’

 “আৰু সেই ছোৱালীজনী? তাইক আকৌ কেতিয়াবা দেখিছিলনে?”

 “হয়, পানাউলিৰ পৰা বদলি হোৱাৰ আগতে কেতিয়াবা ৰাস্তাত লগ পাইছিলো৷ সহজভাৱে স্কুললৈ গৈছিল আৰু “খূড়া” সম্বোধনেৰে মোক নমস্কাৰ জনাইছিল৷

 বিয়েৰৰ বটল শেষ হৈছিল৷ কিমতলাল যাবলৈ থিয় হৈ মোক কৈছিল - “মই কেতিয়াও এজন পুলিচ বিষয়া হ’ব নালাগিছিল৷”

গল্পকাৰৰ পৰিচয়ঃ বৃটিছ মূলৰ ভাৰতীয় লেখক ৰাস্কিন বণ্ডৰ জন্ম হৈছিল ১৯৩৪ চনৰ ১৯ মে’ত পাঞ্জবৰ কচৌলিত৷ চিমলাৰ বিচপ কটন স্কুলৰ পৰা ১৯৫০ চনত তেওঁ স্নাতক হৈছিল৷ কিতাপ পঢ়ি ভালপোৱা বণ্ডে লিখিবলৈ আৰম্ভ কৰিছিল আৰু স্কুলৰ প্ৰতিযোগিতা সমূহত আৰউইন ডিভিনিটি পুৰস্কাৰ, হেইলি লিটাৰেচাৰ প্ৰাইজকে ধৰি বিভিন্ন পুৰস্কাৰ পাবলৈ সক্ষম হৈছিল৷ ষোল্ল বছৰ বয়সত তেওঁ প্ৰথম গল্প ’আনটাচ্ছেবল’ লিখিছিল৷

 ভাৰতীয় শিশু পৰিষদে, ভাৰতবৰ্ষৰ শিশু শিক্ষাৰ ক্ষেত্ৰত যোগোৱা অৰিহনাৰ বাবে তেওঁক সন্মানিত কৰিছে৷ শিশু সাহিত্য ৰচনাৰ ক্ষেত্ৰত তেওঁৰ মনোভাৱ এনেধৰণৰ - “মই বৰ অকলশৰীয়া শিশু কাল কটাইছিলোঁ আৰু সেয়ে শিশু মনস্তত্ত্ব বুজি পাবলৈ সহায় কৰে৷ ”

 ১৯৯২ চনত ইংৰাজী উপন্যাস “আৱাৰ ট্ৰি ষ্টিল গ্ৰ ইন ডেহৰা” ৰ বাবে সাহিত্য অকাডেমি বটাৰে তেওঁক সন্মানিত কৰা হয়৷ ১৯৯৯ চনত পদ্মশ্ৰী আৰু ২০১৪ চনত পদ্মভূষণ সন্মানেৰে বিভূষিত হয়৷ 

  বৃটিছ পৰিয়ালত জন্মগ্ৰহণ কৰা তেওঁ এজন ভাৰতীয় লেখক৷ জীৱনৰ মাথোঁঁ তিনিটা বছৰ ভাৰতৰ বাহিৰত কটোৱাৰ বাহিৰে, বাকী কালছোৱা বণ্ডে ভাৰতত কটাইছে৷ বৰ্তমান তোলনিয়া পৰিয়ালৰ সৈতে লেখকগৰাকী মুচৌৰিত বাস কৰি আছে৷