গল্পঃ নিযুতপতি মডেল (The Model Millionaire) / অস্কাৰ ৱাইল্ড (Oscar Wilde)

 

নিযুতপতি মডেল (The Model Millionaire)

মূল : অস্কাৰ ৱাইল্ড (Oscar Wilde)

অনুবাদ :  বিপুল বৰুৱা

---

সম্পদশালী নহ’লে কাৰ্তিকৰ দৰে চেহেৰাও নেছেল ! প্ৰেম পিৰিতিত ধনীৰ যি আয়াস তাত নিবনুৱাৰ কোনো সকামেই নাই ৷ দুখীয়া ৰাইজ উচিত কথা হ’ব- আপোনালোকে খোৱা জীয়াৰ কামত ৰত থাকক আৰু ৰসময় কাব্য এৰি নিৰস গদ্যতে একামোৰ মাৰক ৷ আয় চিৰপ্ৰবহমান হোৱা মঙ্গল অন্ততঃ ছেগাচোৰোকা বিজুলীৰ চমকনি হোৱাতকৈ ৷ আধুনিক জীৱনত এয়াই বেদ বাইবেলৰ বাণী ; কিন্তু এই হিউগি আৰ্স্কাইনক এই তত্ত্ব এতিয়া কোনে কেনেকৈ বুজায় ? বেচেৰা হিউগি ! বৌদ্ধিক আঁওতাত সিনো কোন কূটা? জীৱদ্দশাত  তাৰ মেধাদৰ্শী  বচন নাই বা কোনো নীচক কথাও কাকো কোৱা নাই ৷ কিন্তু ঘাই কথাষাৰ হ’লগৈ সি একেবাৰে কুণ্ডত কটা চেহেৰাৰ , সুঠাম গা-গাৰিৰ মানুহ ৷ ঈষৎ মুগাবৰণীয়া চুলি ল-নি মানুহটোৰ চকু কেইটা ধৱল বৰণৰ ৷ সৰবৰহী মানুহটোক নাৰীৰতো  কথাই নাই পুৰুষেও ঘূৰি ঘূৰি চায় ৷ মানুহটোৰ লগত সকলো সাধনেই উপস্থিত ৷ পিচে কিডাল হ’ব ? মানুহটোৱে টকাসিকা ঘটিবলৈ নিশিকিলেই ৷ তাক দেউতাকে সঁপি যোৱা সম্পত্তিৰ লেখত তেওঁৰ সেই অশ্বাৰোহী সেনা হোৱাৰ বাবদ আহৰিত এখন তৰুৱাল আৰু সেই উপদ্বীপীয় যুদ্ধৰ পোন্ধৰটা তাঙৰণৰ এখন বুৰঞ্জী ৷ হিউগিয়ে প্ৰথমটি বাপতিসাহোন ওলোমাই থ’লে সদায় নিজকে চোৱা আইনাখনৰ ঠিক ওপৰত  আৰু দ্বিতীয় পদ সম্পদক থাপিলে কিতাপ থোৱা খলপাত ৰাফ চাহাবৰ হাতপুথি আৰু বেইলিৰ আলোচনীৰ দ’মটোৰ মাজত ৷ আৰু  বছৰ একোটাৰ প্ৰায়  দুশটা দিনেই দয়াৱতী বুঢ়ী খুড়ীয়েক এজনীৰ মূৰতে কঁঠালটো ভাঙি সেই ঘৰটোত থাকে ৷ সি পিচে একো চেষ্টাকে বাদ পৰিবলৈ দিয়া নাই ৷ ছমাহ দিন স্তক এক্সেঞ্জত মাথা মাৰিল পিছে সেই বলধ আৰু ভালুকৰ মাজত মানে বুল আৰু বিয়েৰৰ মাজত পখিলাৰ কি মেল? অলপ দিন বেছ দীঘলীয়াকৈয়ে সি চাহপাতৰ ব্যৱসায়ত লাগিল ৷ পিচে সেই পিকা আৰু চৌচাং ব্ৰাণ্ডৰ  চাহপাতৰ নাম দুটা শুনি শুনি কিবা অমুৱালে তাৰ ৷ তাৰ পাচত লাগিল শুকান ছেৰী বেচিবলৈ ৷ পিচে ব্যৱসায়ে লাগ নিদিল ৷ ছেৰীবোৰ বোলে লগাতকৈ অকণমান বেছিকৈ শুকাল ৷ অৱশেষত অনুসিদ্ধান্ত এইয়ে হ’ল যে সি আৰু সফল  তেখেত হৈ নুঠিল ৷ হৈ উঠিল এজন ৰঙীয়াল এলাইবাদু যুৱক ৷ প্ৰ’ফাইল 'বিলকুল পাৰফেক্ট ' পিছে 'প্ৰফেছন শূন্য!

    কথাকাণ্ডক আৰু ৰসাতলে নিবলৈকে বপুৰা পৰিল প্ৰেমত ৷ ছোৱালীটিৰ নাম লৌৰা মাৰ্টন , এজন অৱসৰপ্ৰাপ্ত কৰ্ণেলৰ জীয়াৰী ৷ কৰ্ণেল চাহাবে আকৌ ভাৰতলৈ গৈ তেওঁৰ মেজাজটোতো বেয়া কৰি আহিলেই লগতে পেটতোও খালৈপেটীয়া কৰি আনিল ৷ তেওঁৰ মেজাজ আৰু পাকস্থলী দুয়োটাই পুৰণা স্বৰূপ আৰু ঘূৰাই নাপালে ! লৌৰাই হিউগিক বৰ আদৰ কৰিছিল ৷ আৰু আমাৰ প্ৰেমিক বাপুই আকৌ তাইৰ জোতাৰ লেচ ডালো চুমা খাবলৈ সাজু ৷ লণ্ডনত এই পাভযোৰা সবাতোকৈ মনোমোহা বুলি খ্যাতি আৰ্জিলে ৷ আৰু সিহঁত দুটাৰ মাজত ব্যৱধান বুলিবলৈ একোৱেই নোহোৱা হৈ আহিল ৷ কোনোবাই বোলে পাতি পইচা এটাকে দুয়োটাৰ মাজত ৰাখোঁ;  নাই সন্ধি নাই ! কৰ্ণেলৰো প্ৰিয়পাত্ৰ হিউগিয়ে  কিন্তু সেইবুলি সেই কোনো খোজাবঢ়া বিবাহ বন্দোৱস্ত আদিৰ নামকে শুনিব নোখোজে ৷

   “ মোৰ কাষ চাপিবিহি মোৰ পুতাই যেতিয়া তই নিজে দহ হাজাৰ পাউণ্ড আৰ্জন কৰিব পাৰ ৷ তেতিয়া আমি এই বিষয়ে কথা হ’ম ” - তেওঁ এনেকৈয়ে কৈছিল ৷ হিউগিক বৰ উদাস দেখা গৈছিল সেই দিনবোৰত ৷ আকৌ লৌৰাক নিচুকাবলৈ নগ’লেও নহয় !

   এটি ৰাতিপুৱা যেতিয়া হিউগিয়ে হলেণ্ড পাৰ্কৰ পিনে মানে মাৰ্টন ডাঙৰীয়াহঁতৰ নিবাস অভিমুখে গৈ আছিল বাটতে তাৰ অন্তৰঙ্গ বন্ধু এলান ত্ৰেভ’ৰক পাই ৰ’ল ৷ ত্ৰেভ’ৰ এজন চিত্ৰকৰ ৷ দৰাচলতে আঙুলিৰ মূৰত গণিব পৰাকৈ এই সোপানলৈ মানুহ আজিকালি যায় ৷ কিন্তু তেওঁ আছিল এজন শিল্পী মানে এজন অনন্য শিল্পী৷ ব্যক্তি হিচাপে তেওঁ বৰ আচহুৱা ধৰণে ৰূক্ষ মানুহ এটা আৰু মুখখনো অনাকৰ্ষক ৷ ৰঙচুৱা অবিন্যস্ত একোছা দীঘল দাঢ়িও তাতে ৷ সি যি কি নহওক হাতত ৰং-তুলিকা তুলি লোৱাৰ পাচত তেওঁ এজনা প্ৰকৃত প্ৰভু হৈ পৰে আৰু তেওঁৰ ছবিবোৰে বে’ছ সমাদৰ লাভ কৰে , মানুহে বৰ আগ্ৰহেৰে বিচাৰে ৷ হিউগিৰ প্ৰতি পহিলাতে তেওঁৰ যে প্ৰবল ধাউতি উপজিছিল  সেই কথাটো পতিয়াবই লাগিব আৰু এইয়া সমুদায় এইবাবেই যে হিউগিৰ ব্যক্তিত্বৰ এক সুষমা আছে ৷ তেওঁ কৈছিল - “ শিল্পীয়ে এনেলোককহে চিনা উচিত যিসকল শুভ আৰু সুন্দৰ , যি শিল্পীৰ দৃষ্টিত নান্দনিক আনন্দ যোগায় আৰু যাৰে কথা পাতিলে এক বৌদ্ধিক স্বতঃস্ফূৰ্ততা আহি পৰে ৷ মুনিহ যিসকল সঁচাকৈয়ে আজিৰ এই মুহূৰ্তৰ আৰু তিৰোতা যি সকল মন পৰশা তেওঁলোকেই আজিৰ পৃথিৱীৰ মালিক ; অন্ততঃ তেনেকুৱাই হোৱা যুগুত ৷”  অৱশ্যে হুইগিক দকৈ জনাৰ পাচত তেওঁ তাক আৰু পচন্দ কৰিল তাৰ সপ্ৰতিভ চিত্ত চাঞ্চল্য আৰু আপোনভোলা একাচেকা প্ৰকৃতিৰ বাবে ৷ তেওঁ তাক তেওঁৰ ষ্টুডিঅ’ত নিগাজিকৈ লৈয়েই পেলালে ৷

      হিউগিয়ে আহি দেখিলেহি যে ত্ৰেভ’ৰে এজন  ভিক্ষাৰীৰ পূৰ্ণাৱয়ব পূৰ্ণাকাৰ আচৰিত ধৰণৰ ছবিত সামৰণিৰ হাত বুলনি দিছে ৷ ভিক্ষাৰীজন নিজে ষ্টুডিঅ’ৰ একোণৰ এক ওখ মঞ্চত ঠিয় দি আছিল ৷ তেওঁ জৰাজীৰ্ণ কাগজৰ দৰে শোতোৰা পৰা মুখমণ্ডলেৰে এজন অস্থিচৰ্মসাৰ বৃদ্ধ ৷ তেওঁৰ চাৱনি বৰ পুতৌলগা ৷ তেওঁৰ কান্ধৰ পৰা বৈ আহিছে  হলৌমলৌ জলহু চোলাটো ৷ পিন্ধি থকা জোতাযোৰ শতচ্ছিন্ন আৰু তাত অলেখ জোৰাটাপলিৰে কৰা মুচিয়াৰৰ নিৰুপায় কামৰ চিন স্পষ্ট ৷ এখন হাতেৰে লাখুটি এডালত ভৰ দি হাউলি আছে  আৰু আনখন হাতেৰে টুপী এটা ওলোটাই বাটিৰ দৰে কৰি ধৰি  ভিক্ষা মাগি আছে  ৷

 - “কেনে আচৰিত মডেল ! ” বন্ধুৱেকৰ সৈতে হাত মিলাওঁতেই হিউগিয়ে ফুচফুচাই ক’লে ৷

- “ কি ক’লা আচৰিত মডেল ? ”- যিমান জোৰকৈ চিঞৰিব পাৰি তিমান জোৰেৰে চিঞৰি ক’লে ত্ৰেভ’ৰে ৷ “ মই তেনেকৈ ভাবিব পাৰোঁ ? তেখেতৰ দৰে মগনিয়াৰ কিন্তু সদায় লগ পোৱা নাযায় ৷ এক সন্ধানৰ সুফল মোৰ সোণাই ! স্পেইনদেশীয় নাইবা নেডাৰলেণ্ডৰ চিত্ৰকৰ যিসকল মোৰ বাবে আজি সৰগৰ তৰা যদি তেওঁলোক জীয়াই থাকিলহেঁতেন তেৰাসৱে এওঁক লৈ এই চিত্ৰই আঁকিলহেঁতেন ৷ ”

-“ বেচেৰা নিচলা বুঢ়া ! ” হিউগিয়ে ক’লে ৷ “ কেনে দুৰ্কপলীয়া তাক দেখাতেই লাগে ৷ মই যি ধৰিব পাৰিছোঁ তোমালোক মানে  চিত্ৰকৰবোৰৰ মানেকত তাৰ মুখখনেই তাৰ সৌভাগ্য নেকি? ”

-“ নিশ্চিতভাৱে " -ত্ৰেভ’ৰে উত্তৰ দিলে “ তোমালোকেতো এজন ভিক্ষাৰীক সুখী যেন দেখাটো নিবিচৰা ৷ বিচৰা জানো? ”

- “এনেকৈ চিত্ৰকৰৰ চানেকি হৈ বহিবৰ বাবদ এজন মডেলে কিমান পায় ? ডিভান এখনত আয়মেৰে বহি লৈ হিউগিয়ে প্ৰশ্ন কৰিলে ৷

- “এটা ঘণ্টাৰ বাবে এক শ্বিলিং ৷”

- “ আৰু তোমাৰ এখন ছবিত তুমি কিমান ঘটা এলান? ”

- “ মই এইখন ছবিত পাম দুহেজাৰ ৷”

- “ দুহেজাৰ কি? পাউণ্ড? ”

- “ গিণি  ৷ চিত্ৰকৰ, কবি নাইবা ডাক্তৰে সদায় গিণিতহে পায় ৷”

- “ অ’ তেনেহ’লেচোন মডেলে তাৰে কিবা এটা শতাংশ পোৱা বাঞ্ছনীয় ৷ চিঞৰি আৰু হাঁহি হিউগিয়ে আৰু ক’লে - “ তুমি যেনেকৈ কৰিছা তেনেকৈ সিওতো বেচেৰাই সমানেই কষ্ট কৰিছে দিয়াচোন ৷”

 

- “ কি যে বেহুদা কথা কোৱা আৰু ! কিয়নো অকল ৰংতুলিত লেটি লৈ থকাতে বা কাৰোবাৰ চিত্ৰপটত ছবি হ’বলৈ দিনৰ দিনটো দণ্ডায়মান হৈ থকাতহে আহুকাল চিনা? তুমি উপৰুৱাকৈ বৰ আয়াসতে কথাষাৰ কৈছা ৷ এনেকৈ ক’বলৈ উজু হিউগি ৷ কিন্তু মই তোমাক পতিয়ন নিয়াম যে কলা সাধনাত এনে কিছুমান মুহূৰ্ত আহে য’ত শিল্পই প্ৰায় কায়িক পৰিশ্ৰমৰ সমান মৰ্যাদা আহৰণ কৰে ৷ কিন্তু তুমি এতিয়া বেলবেলাই নাথাকিবা দেইবা ৷ মই বৰ ব্যস্ত আছোঁ ৷ চুৰট এটাকে হোঁপা আৰু মনে মনে থাকাঁ ৷”

   কিছুপৰ যোৱাত লগুৱা এটা ভিতৰলৈ আহি ত্ৰেভ’ৰক ক’লেহি যে ছবিৰ বাও সজা মিস্ত্ৰীটোৱে তেওঁক কিবা কথাত লগ পাব বিচাৰিছে হেনো ৷

   তেওঁ কোঠাটোৰ ওলাই যাওঁতে কৈ গ’ল - “তুমি আক’ পলাই পত্ৰং নিদিবা দেই হিউগি ! মই মুহূৰ্ততে  আহিমগৈ ৷”

    ত্ৰেভ’ৰৰ অনুপস্থিতিৰ আপাহতে বুঢ়া ভিক্ষাৰী মানুহটোৱে তাৰ পিচফালে থকা কাঠৰ বেঞ্চিখনতে  ক্ষন্তেক জিৰাবলৈ বহিল ৷ বুঢ়াক এনে কেও কিছু নোহোৱা দালদৰিদ্ৰ যেন লাগিল যে হিউগিয়ে তাৰ ওপৰত সহানুভূতি দৰ্শোৱাৰ লোভ সামৰিব নোৱাৰিল ৷ সি নিজৰ জেপত হাত দি উমান ল’লে ধনৰ নামত তাৰ লগত কি আছেনো ৷ সি পোৱাৰ ভিতৰত এটা ৰজাৰ মোহৰ আৰু কেইটামান তামৰ মুদ্ৰা ৷ সি মনতে ভোৰভোৰালে - “দুখীয়া বুঢ়াটো দেহি ! মোতকৈ তাৰহে এইকেইটাৰ বেছি দৰকাৰ ৷ পিচে এইপিনে ঘোঁৰাবাগীত উঠাৰ মুদা মৰিল আৰু ৷” সি ষ্টুডিঅ’ৰ পৰা ওলাই যাওঁতে ভিক্ষাৰীৰ হাতত মুদ্ৰাকেইটা দি থৈ গ’ল ৷

    বুঢ়া মানুহটোৱে তাৰ সেৰেলুৱা ওঁঠ দুটি ঢৌৱাই যোৱা এটি মিচিকনি ৰচনাৰ বাবে তৎপৰ হ’ল আৰু ক’লে - “ধন্যবাদ মহাশয়, ধন্যবাদ !”

  তেনেকুৱাতে ত্ৰেভ’ৰ আহি পালেহি আৰু হিউগিয়ে বিদায় মাগিলে ৷ সি যিখনহে কৰিল তাৰে  উদাস ক্লেশেৰে মুখনি তাৰ ৰঙাচিঙা পৰিছিল ৷ দিনটোৰ বাকী অংশ লৌৰাৰ লগতে কটালে ৷ তাৰ ধোঁৱাখুলীয়া স্বভাৱ শীৰ্ষক এটি মোহনীয় ভৰ্ৎসনাও প্ৰেয়সীৰ মুখেৰে লভিলে ৷ আৰু তাৰ পাচত ঘৰলৈ বাটকুৰি বাই ঘূৰি আহিল ৷

 

সেই নিশা সি এঘাৰমান বজাত সি পেলেত ক্লাবত তহলি আছিল  আৰু ত্ৰেভ’ৰক ধূমপান কক্ষত তাৰ কাষতে পোৰা গাহৰি মঙহেৰে চ’ডা পানিয় গ্ৰহণ কৰি থকাত পালে ৷

“ বাৰু এলান তোমাৰ ছবিখনৰ সুকলমে সামৰণি পৰিল নহয়নে? " -কথাষাৰ সুধিলে আৰু লগতে চিগাৰেট এটি জ্বলাই ল’লে হুইগিয়ে ৷

“ সামৰিলোঁ আৰু কাঠৰ বাৱো লগালোঁ মোৰ বোপাধন ! ” - ত্ৰেভ’ৰে উত্তৰ দিলে ৷ আৰু ক’লে - “ আৰু ইতিমধ্যে তুমি দেখোন দ্বিগ্বিজয় এফেৰি কৰি পেলালা হে ৷  চাব্বাছ! সেই বৃদ্ধ মডেলজন তোমাৰ একেবাৰে ভক্ত হৈ পৰিল বুইছানে ! মইতো তেওঁক তোমাৰ সবিশেষ সবিস্তাৰে ক’ব লগাত পৰিলোঁ ৷ তুমি কোন - ক’ত থাকা - তোমাৰ আয় কিমান আৰু তোমাৰ সম্ভাৱনাময় দিশটো কি ...”

    কথা শেষ নৌহওঁতেই হিউগি চিঞৰি উঠিল - “ মোৰ মৰমৰ এলান মোৰ লাগিছে মই ঘৰলৈ ঘূৰি বপুৰাক মোলৈ বাট চাই থকাতে পামগৈ ৷ কিন্তু মোৰ সন্দেহ এইখিনিও তুমি মোক ঠাট্টা কৰিবলৈহে কৈছা , নহয়নে ? দুখীয়া বুঢ়া ভিকহু চাল্লা ! এনেকুৱা লাগে মই যদি সঁচাকৈ তেওঁৰ কল্যাণৰ বাবে কিবাকিবি কৰিব পাৰিলোঁহেঁতেন ! মোৰতো লাগে কোনোবা যদি তাৰ দৰে এনে ন জজৌ ন তস্থৌ অৱস্থাত পৰে তাতকৈ ভয়াবহ কথা আন কি হ’ব ? মোৰতো ঘৰত পুৰণা কাপোৰৰ দ’ম বান্ধিছে ৷ মই সেইখিনিৰে তাৰ কিবা কৰিব পাৰোঁ নেকি ভাবাচোন তুমি ৷ কিয়, দেখা নাই জানো তাৰ সাজপাৰ কেনেকৈ উৱলি ছিগি সৰি গৈছে ?”

   “ কিন্তু সেই সাজত তেওঁকতো বেছ জাকতজিলিকা লাগে " -ত্ৰেভ’ৰে ক’লে ৷ মইতো তেওঁক চুইট টাই কোট পৰিহিত ৰূপত কদাপি পেইণ্ট নকৰোঁ ৷ তুমি তেওঁৰ যি সাজ-পাৰক ফটাকানি বুলিলা মোৰ বাবে সি হ’ল ৰোমাঞ্চ ! যিটো তোমাৰ দৃষ্টিত দৰিদ্ৰতা হিচাপে ধৰা দিছে সি মোৰ দৰ্শনত হৈ উঠিছে ছবিৰ  চিত্ত উদ্ৰেককাৰী মূল্য ৷ সি যি কি নহওক মই বাৰু তোমাৰ নিবেদন তেওঁৰ আগত উত্থাপন কৰিম ৷ ”

   “ এলান তোমালোক চিত্ৰকৰবোৰ সঁচাকৈ হৃদয়হীন পাষাণ ! ” - হিউগিয়ে বেছ চিৰিয়াছ ভাবেৰে কথাষাৰ ক’লে ৷

 ত্ৰেভ’ৰে  ক’লে -“ এজন শিল্পীৰ বাবে তেওঁৰ হৃদয়খনেই তেওঁৰ মস্তিস্ক ৷ তদুপৰি আমাৰ ব্যৱসায় পৃথিৱীখনক আমি  দেখাৰ ধৰণে কৰা উপলব্ধিত ৷ এইটো নহয় যে আমি যি জানিব পাৰিছোঁ তাৰ আধাৰত তাৰ সংস্কাৰ কৰাত লাগি যাওঁ ৷ প্ৰত্যেকৰে এটি বৃত্তি আছে প্ৰবৃত্তি পাচে ৷ আৰু এতিয়া কোৱাচোন লৌৰাৰ কি খবৰ ? আমাৰ বৃদ্ধ মডেল প্ৰৱৰ কিন্তু লৌৰাৰ বিষয়ত বেছ মনোযোগী দেই !”

   -" তাৰ মানে তুমি সেইডালৰ লগত তাইৰ কথাও পাতিলা ! ” হিউগিয়ে ক’লে ৷

 -“ দস্তুৰমত পাতিলোঁ ৷ তেওঁ সেই অদমনীয় কৰ্ণেল চাহাব , মৰমলগা লৌৰা আৰু ১০০০০ পাউণ্ড সকলো কথাই জানে ৷”

 “ তুমি সেই ভিকহুটোক মোৰ সকলো ভিতৰুৱা কথা বখলিয়াই দেখুৱাই দিলা ” হুইগি খঙৰ ভমকত ৰঙাচিঙা পৰি চিঞৰি উঠিল ৷

 ত্ৰেভ’ৰে মিচিকিয়াই হাঁহি ক’লে - “ অ’ সোণমইনা তুমি যাক ভিক্ষাৰী বুঢ়া বুলি আছা তেওঁ সমগ্ৰ ইউৰোপৰ ভিতৰতে সবাতোকৈ ধনী ব্যক্তি ৷ তেওঁ এটাও একাউণ্টৰ হৰণ ভগন নকৰাকৈ কাইলৈৰ ভিতৰতে গোটেই লণ্ডন কিনো বুলিলে কিনি পেলাব

পাৰে ৷”

 

     “ পৃথিৱীত নোহোৱা নোপজা এইয়া কি কথাবোৰ কৈছা ? ইয়াৰ মানে কি? ” - হিউগিয়ে চিঞৰ মাৰি ক’লে ৷

 ত্ৰেভ’ৰে ক’লে -“ মই কৈছোঁ যে তুমি আজি লগপোৱা বৃদ্ধজনা হ’লগৈ বেৰন হছবাৰ্গ ৷ তেওঁ মোৰ পৰম বন্ধু ৷ মোৰ সমুদায় ছবিৰ বা তেনেধৰণৰ কোনো শিল্পকৃতিৰ  গ্ৰাহক তেওঁ ৷ এমাহৰ আগতেই তেওঁ মোক আগধন দিছে এই বুলি যে এজন ভিক্ষাৰীৰ ৰূপত তেওঁৰ এখন তৈলচিত্ৰ কৰা হওক ৷ স্বৰূপ কথা এয়েই ; এতিয়া মই কি কৰোঁ ? বুজিলাতো ?  অৰ্ব্বুদপতিৰ এইয়া ইচ্ছাবিলাস ! আৰু মই এইটো ক’বই লাগিব যে শতচ্ছিন্ন পৰিচ্ছদেৰে তেওঁক বেছ গৰিমামণ্ডিত লাগিছিল ৷ নাইবা মই এইটোও ক’ব পাৰোঁ মোৰ পোচাকত তেওঁ বেছ শুৱণি লাগিছিল ৷ সেইযোৰ মই স্পেইনত লোৱা পুৰণা হোৱা পোচাক আছিল , বুজিলা? ”

 

  হিউগি চিঞৰি উঠিল - “ বেৰন হাছবাৰ্গ ! হায় বিধি ! মই তেওঁৰ হাতত মোৰ আধলি চৰতীয়া তুলি দিলোঁ! আৰু তেওঁ হাতলগা চকীত কেনেকৈ আমনজিমনকৈ বহি ভাবনাত ডুবি আছিল দেহি!  কেনে দুখলগা ছবি আছিল সিখন ৷”

  “ তেওঁক তুমি আধলি চৰতীয়া দিলা ! ” ত্ৰেভ’ৰে চিঞৰি ক’লে আৰু ধেকধেকাই হাঁহিবলৈ ধৰিল ৷ মোৰ সোণাই তুমি আৰু সেইয়া ঘূৰাই নোপোৱা ৷ তেওঁ আনৰ ধনেৰেই বণিজ কৰে , সিকি এটাক তেওঁ লক্ষ কৌটি সাজি দিব ৷”

 

 কেহেৰাজ বটা যেন হৈ হিউগিয়ে ক’লে - “তুমিও আৰু এলান! মোকতো এবাৰলৈ তুমি এইবোৰ ক’ব পাৰিলাহেঁতেন! মানে মোক ভুচুং পহু সাজিহে এৰিলা৷”

  ত্ৰেভ’ৰে ক’লে - “ ক’বলৈ গ’লে হিউগি মোৰ মূৰত এইটো খেলোৱাই নাছিল যে তুমি এইদৰে উধাইমুধাই ভিক্ষা বিলাবলৈ ল’বা ৷ কোনোবা ৰূপহী মডেলক বোলে তুমি টপককৈ চুমা এটাকে খালা সেইটো মই অবিশ্বাস কৰিবলৈ নগলোঁ হেতেন ৷ কিন্তু এনেকৈ কুৎসিত এটাক তুমি মৰমতে  আধলি চৰতীয়া যাচিবা সিটো মোৰ সপোনৰো অগোচৰ ৷ সকলো কথা বাদ দি আজি মোৰ গাত গোসাঁই নাছিলেই , কালৈকো মই মন দিয়াই নাছিলোঁ ৷ আৰু এটা কথা, তোমাৰ আগত মই হাছবাৰ্গ নামটো উচ্চাৰণ কৰোঁ সেইটো তেখেতেও নিবিচাৰে বুলি বাৰুকৈয়ে জানিছিলোঁ ৷ কাৰণ তেওঁ সেই নামৰ জোখৰ পৰিচ্ছদত সেইসময়ত নাছিল ৷”

 

হিউগিয়ে ক’লে - “তেওঁ চাগৈ ভাবিলে কেনে গজমূৰ্খ এটাৰ পাল্লাত পৰিলোঁ ৷”

“ নাই নাই ; তুমি যোৱাৰ পাচত তেওঁক বেছ উৎফুল্ল ৰূপতহে মই পাইছিলোঁ ৷ হাঁহি মাতিয়ে আছিল নিজে নিজে তেওঁৰ সেই শোঁতোৰা পৰা হাতদুখনি মোহাৰি মোহাৰি ৷ মই সেই সময়ত মাথামুণ্ড একো বুজা নাছিলোঁ যে বুঢ়াকনো তোমাৰ ইমানবোৰ কথাৰ ভূ লাগে কিয় ? পিচে এতিয়া উৰহী গছৰ উৰ ওলাল ৷ তুমি দিয়া মুদ্ৰা কেইটা তেওঁ গৈ ক’ৰবাত বিনিয়োগ কৰিবগৈ তোমাৰে নামত ৷ প্ৰতি ছমাহত তোমালৈ সুদ আহিব ৷ আৰু নৈশ আহাৰৰ পাচত ক’বলৈ বুলি নিধিৰ অন্তৰালৰ কাহিনী এটিও হ’ল দিয়াচোন ৷”

  হিউগিয়ে গুৰগুৰালে - “ ধেৎ কটা কি যে দুৰ্কপলীয়া চয়তান এটা মই ! উত্তম হ’ব মই শুই থাকোঁগৈ ৷ মোৰ মৰমৰ বান্ধৈ এলান তুমি এই কাহিনীটো ৰৌজাল-বৌজাল নকৰিবা দেইবা ৷ মই আৰু কাৰোৰে আগত মুখ দেখুৱাবৰ লায়কৰ হৈ নৰ’ম ৷”

 “ তোমাৰ মূৰটো ! এই কথাই তোমাৰ অন্তৰত থকা এক উচ্চ প্ৰমূল্য মানৱীয় কৰুণাৰহে প্ৰতিফলন ঘটায়, হিউগি ৷ আৰু দৌৰ নামাৰিবা ৷ আৰু এটা চিগাৰেট টানা ৷ আৰু তুমি হেঁপাহ পলুৱাই লৌৰাৰ কথা ক’ব পাৰা ৷”

 পিচে হিউগিক ৰাখে কোনে ? তাৰ মন বেয়া ৷ ঘৰলৈ ঢাপলি মেলিলে, এলান ত্ৰেভ’ৰক ধেকধেকাই হাঁহি থকাতে এৰি ৷

    পিচদিনা পুৱাৰ জলপান খাই থাকোঁতে লগুৱা এটাই তেওঁৰ হাতত এখন কাৰ্ড দিলেহি য’ত লিখা আছিল - মঁইচে গুস্তেভ নৌদিন দে লা পাৰ্ত দে এম বেৰন হাছবাৰ্গ ৷

   হিউগিয়ে নিজকে ক’লে -“তেওঁ চাগৈ ক্ষমা বিচাৰি আহিছে ৷” সি লগুৱাটোক অভ্যাগতক ওপৰলৈ লৈ আহিবলৈ ক’লে ৷

   সোণৰ ফ্ৰেমৰ চশমা পিন্ধা পকাচুলীয়া বৃদ্ধ ভদ্ৰলোক এজন সোমাই আহিল আৰু অলপ ফৰাচী ঠাঁচৰ উচ্চাৰণেৰে ক’লে - “মই বাৰু মঁইচে আৰ্স্কাইন ডাঙৰিয়াক সম্ভাষণ জনাই কৃতাৰ্থ হ’ব পাৰোঁ নে? ”

 হিউগিয়ে মূৰ দোৱাই সন্মুখলৈ হাওলি তেওঁক সন্মান জনালে ৷

“মই বেৰন হাছবাৰ্গৰ তৰফৰ পৰা আহিছোঁ ৷ বেৰনে..”

হিউগিয়ে কঁপা কঁপা মাতেৰে তেওঁৰ কথা শেষ হ’বৰ নৌ পাওঁতেই ক’লে - “মই আপোনাক মিনতি কৰিছোঁ চাৰ আপুনি তেখেতৰ ওচৰত মোৰ ক্ষমা প্ৰাৰ্থনা জনাব ৷”

“ বেৰনজনাই আপোনাক এই চিঠিখন দিবলৈ মোক  দায়িত্ব দিলে ৷” তেওঁ এটা লেফাফা আগবঢ়াই দিলে ৷ লেফাফাৰ বাহিৰতে লিখা আছে

- হিউগি আৰ্স্কাইন আৰু লৌৰা মাৰ্টনৰ শুভ বিবাহলৈ এটি প্ৰীতি উপহাৰ এজন বুঢ়া ভিক্ষাৰীৰ সৌজন্যত ৷ লেফাফাৰ ভিতৰত আছিল ১০০০০ পাউণ্ড ৷

 সিহঁত দুটাৰ বিয়াত এলান ত্ৰেভ’ৰ হ’ল মূল মানুহ ৷ বেৰনে ৱেডিং ব্ৰেকফাষ্টলৈ আহি ভাষণ দিলে ৷

 শলাগৰ শৰাই আগবঢ়াই এলানে ক’লে - “নিযুতপতি মডেল বিৰল মানি লওঁ কিন্তু তাতোকৈ বিৰল আদৰ্শ নিযুতপতি ৷”