অসমীয়া অনুবাদত বিনায়ক নাডকাৰ্ণিৰ গল্প - ফ্লাৰ্টিং

ফ্লাৰ্টিং
মূল ইংৰাজী-( ফ্লাৰ্টিং )
বিনায়ক নাডকাৰ্ণি৷
অনুবাদঃ মাধুৰী গগৈ৷

'' ই ১০৪ নং বাছখন গ’ল নেকি বাৰু ? '' উশাহ নসলোৱাকৈয়ে বাছ ষ্টপটো পায়েই  মই তাত থিয় হৈ থকা ব্যক্তিজনক সুধিলোঁ ৷
তেওঁ মোৰ প্ৰশ্নটোত ইমানেই আচৰিত হোৱাৰ ৰিয়েকচন দিলে যে মোৰ এনে লাগিল তেওঁক যেনিবা মই তেওঁৰ ৱালেটটোহে খুজিলোঁ ৷ কিছুসময় ৰৈ তেওঁ উত্তৰ দিলে , “ না” ৷

মই এইবাৰহে স্বস্তিৰ নিশ্বাস এৰিলোঁ ৷ স্বাভাৱিক অৱস্থালৈ অহাৰ পাছত মই তেওঁক আকৌ সুধিলোঁ , “ মই আপোনাৰ টেগ দেখিছো , আপুনিও বাৰু ৰূটাৰছ ছফটৱেৰ ছলিউশ্যনত কাম কৰে নেকি ? “
শক্তিশালী অথচ বিনয়ী কণ্ঠৰে তেওঁ উত্তৰ দিলে , “ হয় ,কৰোঁ ৷”

মই তেওঁৰ মুখলৈ চালোঁ৷ক্লীন শ্বেইভ কৰি
পৰিপাটিকৈ পিন্ধা পৰিষ্কাৰ -পৰিছন্ন ফৰ্মেল সাজযোৰেৰে তেওঁক সুসংস্কৃতিৱান যেনেই অনুমান হ’ল ৷ মই ততাতৈয়াকৈ তেওঁৰ হাতখনলৈ চাই পঠিয়ালোঁ ৷ এটা আঙুলিতো আঙঠি নাই ! এই সকলোবিলাক বাৰু ঠিকেই আছে ৷ পিছে তেওঁৰ ইমান চমু চমুকৈ উত্তৰ দিছে ! কেৱল “ হয়,নহয়! “  লাজকুৰীয়া নে অহংকাৰী ৷ ময়ো পিছে এৰি দিয়া ভকত নহয় ! মোৰ নিচিনা কিছুমান নাৰীৰ এক অদ্ভুত জেদ আছে যেতিয়াই কোনোবাই আমাক ইগন’ৰ কৰে , তেতিয়া তেওঁলোকৰ প্ৰতি আমি বেছিকৈহে আকৰ্ষিত হওঁ ৷ এইটো নাৰী কিছুমানৰ প্ৰতি ভগৱান প্ৰদত্ত এক অদ্ভুত গুণেই নে দোষ নাজানো ৷ মোৰো কিন্তু এইটো স্বভাৱ আছে ! মোক অলপো গুৰুত্ব নিদিয়া এই মানুহজনৰ লগত কথা পতাৰ বাবে মই বদ্ধপৰিকৰ হ’লোঁ ৷

“ হাই ! মই নেইনা,অলপতেহে মই
আৰ এছ এছত জইন কৰিছোঁ ৷”- কথাপতাৰ সুযোগ এটা ল’ব খুজি মই মোৰ সোঁহাতখন তেওঁলৈ আগবঢ়াই দিলোঁ ৷
“ অ’হ , নাইচ টু মীট য়ু ৷,মই অভিষেক ৷ - তেওঁ মোলৈ আগবঢ়াই দিয়া নিৰুত্তাপ হাতখন শ্বেইক কৰি মই  অনুভৱ কৰিলোঁ তেওঁ যেন আৰু কথা বঢ়াব বিচৰা নাই ৷
“বাৰু অভি,আপোনাৰ ডিপাৰ্টমেণ্ট কি বাৰু ? মই বাৰু আপোনাক এনেদৰে  মাতিব পাৰিমনে ? অভি বুলি ? “ কথাষাৰ কৈয়ে মই তেওঁৰ  সামান্য কাষ চাপি গ’লোঁ ৷ আস! তেওঁৰ দেহৰ পৰা বিয়পি পৰা এটি মিঠা সুগন্ধি মোৰ নাকত লাগিল ৷  মই মনে মনে ভাবিলোঁ , এওঁৰ লগত দুদিনমান লাইন মাৰিব পৰা হ’লে !

“মই  ট্ৰেইনিং ডিপাৰ্টমেণ্টৰ ৷ আচলতে মই এজন ক’অৰ্ডিনেটৰ” ৷ কথাষাৰ কৈয়েই  কিছুপল থমকি তেওঁ কৈ উঠিল , “ উম ! অভিটো বেয়া নালাগে বাৰু  ৷”

কথাষাৰ কৈয়েই এই প্ৰথমবাৰৰ বাবে তেওঁ মোৰ দুচকুলৈ চাই পঠিয়ালে ৷ মোৰ বাবে এয়াই যথেষ্ট ৷কাৰণ মই জানো কোনোবাই মোৰ দুচকুত চকু থপাৰ পাছত তেওঁৰ আৰু ৰক্ষা নাই ৷ মোৰ দুচকুয়ে জানে এনে এক মোহিনী ! দুয়ো চকুত চকু থোৱাৰ প্ৰায় পাঁচ ছেকেণ্ডৰ পাছতে আমি অপেক্ষা কৰি থকা নিৰ্দিষ্ট বাছখন আহিল ৷ মই তেওঁৰ কাষৰ খালী আসনখনত বহাৰ চান্সটো নেৰিলোঁ !

সেইযে তেওঁ বাছষ্টপত  মোৰ চকুৱে চকুৱে চালে ৷ ক্ষণিকৰ মুহূৰ্তটোৰ পৰাই মই চিওৰ আছিলোঁ যে এইবাৰ মই নহয় , তেওঁহে মোৰ লগত কথা পাতিবলৈ ইণ্টাৰেষ্টেড হ’ব৷ মূৰকত সেয়াই হ’ল ৷ তেওঁ সুধিলে , “ কোৱাচোন নেইনা , তোমাৰ কথা ৷ কি ডিপাৰ্টমেণ্ট আৰু আমাৰ এই আৰ এছ এছ কেনেকৈ বিচাৰি পালা ? “

‌সেয়া ! মই কোৱা নাছিলোনে! সেয়াই মোৰ মাটি চাকিৰ দৰে চকুযুৰিৰ যাদু! যাৰবাবে তেওঁৰ মুখেদি মোৰ বাবে সৰি পৰিছে মই বিচৰা শব্দবোৰ ৷ মই সন্তুষ্টিৰে ভাবিলোঁ ৷ তেওঁ সোধাতকৈও মই বেছিকৈহে মোৰ বিষয়ে বহলাই ক’লোঁ ৷ তেওঁক মই মোৰ ডিপাৰ্টমেণ্ট , মোৰ সহকৰ্মীবিলাক,মোৰ কামবিলাকৰ বিষয়ে কোৱাৰ  উপৰিও.
আওপকীয়াকৈ বুজাই  দিলোঁ যে মোৰ লগত পাৰ্টি কৰিব পৰাকৈ মই মুকলি !
‌তেওঁ মোৰ কথাবোৰ যথেষ্ট মনোযোগ দি শুনিলে যদিও কথাৰ ফাঁকে ফাঁকে মই অনুভৱ কৰিলোঁ যে প্ৰকৃততে তেওঁ এজন লাজকুৰীয়া আৰু শান্ত প্ৰকৃতিৰ লোক ৷
‌
‌পিছে সময় বৰ নিষ্ঠুৰ৷ আমি বিচৰামতে ই একো নকৰে৷ যেতিয়া তুমি সময়বোৰ লাহে লাহে যোৱাটো বিচাৰিবা , তেতিয়া আকৌ ই উৰাহে মাৰে আৰু যেতিয়া তুমি ই বেগেৰে যোৱাটো বিচাৰিবা তেতিয়া ই শামুকীয়া খোজ দিয়ে ৷ যদিওবা আমি আজি প্ৰায় পয়ত্ৰিশমিনিট একেলগে ভ্ৰমণ কৰিলোঁ তথাপি মোৰ এনে লাগিল যেন সেয়া মাথো পাঁচমিনিটৰ বাটহে আছিল ৷ অফিচ পায়েই আমি দুয়ো নিজৰ নিজৰ ডেস্কলৈ বুলি আগবাঢ়িলোঁ ৷ দুয়োৰে বাবে দিনটো যেন উল্লেখনীয় হৈ পৰিল ৷
‌
‌
অফিচ পায়েই  মই মোৰ ডেস্কলৈ গৈ ইমেইল বোৰ চ্চেইক কৰিলোঁ , সহকৰ্মীবিলাকৰ লগত কফি খালো আৰু মোৰ ডেস্কত বহিলোহি৷ অফিচত যিহেতু মই নতুন গতিকে মোৰ তেনেকৈ বিশেষ কামো নাই ৷ প্ৰায় প্ৰথম দুঘণ্টাৰ ভিতৰতে মোৰ কৰিবলগীয়া কামবোৰৰ অন্ত পৰিল ৷ মোৰ উতলা মনটোত অভিৰ লগত পাৰ  কৰা মুহূৰ্তবোৰে বাৰে বাৰে দোলা দিবলৈ ধৰিলে ৷ তথাপি মই বুজিলোঁ যে কথাবোৰ থানথিত লগাবলৈ মই আৰু অলপ চেষ্টা চলাব লাগিব ৷

এনেদৰে চিন্তাত বিভোৰ হৈ থাকোতেই হঠাতে কোঠাটোৰ চুক  এটাৰ পৰা ভাঁহি অহা এক উচ্চ স্বৰে মোৰ চিন্তাত যতি পেলালে ৷ মই কি হৈছে বুলি মূৰ দাঙি চাই দেখিলোঁ যে এজন হৃষ্টপুষ্ট ব্যক্তি ওলাই আহিছে ৷ তেওঁৰ চোলাটো ফাটি আছে৷ কৌতূহলী মনটোক বাধা দিব নোৱাৰি  ঘটনাটোৰ বুজ ল’বলৈ বুলি মই আগবাঢ়িলোঁ ৷ মানুহজনে ষ্টাফৰে কোনোবা এজনৰ লগত তৰ্কত লিপ্ত হৈ এটা হুলস্থূলীয়া পৰিৱেশৰ সৃষ্টি কৰি পেলালে ৷ মই তেওঁক পুৰুষৰ কেবিনৰ ফালে আগুৱাই যোৱা দেখি ময়ো সাধাৰণভাৱেই সেই দিশে যোৱা দেখি তেওঁ যেনিবা ঘূৰি আহিল৷ তেওঁক যথেষ্ট বিব্ৰত হোৱা  দেখা গ’ল ৷ এই যেন তেওঁ যাব খোজা ঠাইটুকুৰা চিনি পোৱা নাই৷ অফিচটোৰ এগৰাকী দায়িত্বশীল কৰ্মচাৰী হিচাপে মই তেওঁক সহায় কৰিবলৈ আগবাঢ়িলোঁ ৷  “এক্সকিউজ মি .ছাৰ ৷ মই আপোনাক কিদৰে সহায় কৰোঁ বাৰু ?”

‌“হমম ! উমম ! মই নাজানোঁ৷ আচলতে মই চিওৰ নহয়৷ এইফালে বাৰু আৰ্টিষ্টছ এছ’চিয়েছন বা তেনেকুৱা নামৰ কিবা এটা আছে নেকি ?” তেওঁ সুধিলে ৷
‌
‌মই ঠিকেই ভাবিছিলো ৷ আচলতে তেওঁ কনফিউজড হৈছে ৷ অলপ আগতে তেওঁ সৃষ্টি কৰা শ্বীনৰ বিষয়ে একো  নজনাৰ ভাও ধৰি  মই তেওঁক ক’লোঁ , “হয়,আছে ৷ কিন্ত এই অফিচটোত নাই৷দুটামান ব্লক পাৰ হৈয়েই পাব৷মই বাৰু আপোনাক দেখুৱাই দিছোঁ ,ব’লক ৷ ”
‌”অ’হ! বৰ ভাল কথা ৷ ধন্যবাদ দেই ৷ মই ৰোহন ৷” দি ইমপ্ৰেশ্যন “ নামৰ এখন মানথলি মেগাজিনৰ মই কলামনিষ্ট ৷” - কৈয়েই তেওঁ এইবাৰ তেওঁৰ বাঁওহাতখন মোলৈ আগবঢ়াই দিলে ৷
' হাই,আইম নেইনা৷ আই... ' কিন্তু মোৰ বাক্যটো সম্পূৰ্ণ কৰিবলৈ লোৱাৰ আগতেই তেওঁক হেণ্ডশ্বেইক দিবলৈ হাত মিলাই মই কিছুসময়ৰ বাবে স্তব্ধ হৈ ৰ’লোঁ ৷ তেওঁ হেণ্ডশ্বেইকটো আছিল সুদৃঢ়, শক্তিশালী আৰু আত্মবিশ্বাসেৰে পৰিপূৰ্ণ ৷ লক্ষ্য কৰিলোঁ তেওঁৰ আটিল হাতখনৰ সিৰাবিলাক স্পষ্টকৈ জিলিকি উঠিছে ৷ মই অনুমান কৰিলোঁ হয় তেওঁ খঙত আছে নতুবা তেওঁ নিয়মিতভাৱে জিমলৈ যায় ৷ হঠাতে ভাবনাৰপৰা খকমককৈ সাৰ পাই মই ক’লো , 'মই আপোনাক সহায় কৰিবলৈ পাই সুখী হ’লোঁ ৷ ময়ো লান্সৰ বাবেই ওলাই আহিছোঁ ৷ তেনেহ’লে আপুনি দি ইমপ্ৰেশ্যনিষ্টৰ এজন কলামনিষ্ট ৷ বাৰু , ৰোহন ,আপুনি কিহৰ ওপৰত লিখে ? ’  তেওঁৰ হাতৰ পৰা মোৰ হাতখন আঁতৰাই আনিবলৈ ইচ্ছা নথকা স্বত্বেও তেওঁৰ লগত হেণ্ডশ্বেইকটো শেষ কৰি মই তেওঁৰ সৈতে অফিচৰ দুৱাৰমুখৰ ফালে ওলাই আহিলোঁ ৷ মই তেওঁক কথাৰ মাজতে লান্স কৰাৰ কথা উল্লেখ কৰিছিলোঁ আৰু তেওঁ সেই কথাষাৰ কেটছ কৰাকৈ ইনটেলিজেণ্ট হয়নে নহয় তাক চাবৰ কাৰণে অপেক্ষা কৰিলোঁ ৷ মই শুনামতে ফিজিকেলী ষ্ট্ৰং মানুহবিলাক হেনো সাধাৰণতে বোবা টাইপৰ হয় ৷

“ মোৰ টপিকবোৰৰ বেছিভাগেই আচলতে ফিল’ছফী , নেইনা ৷ আমি এইবিষয়ে লান্স কৰোতেই ভালকৈ পাতিম বাৰু ,দেই’ ৷ কথাষাৰ কৈ তেওঁ মূৰটো বাঁওফালে সামান্য হাওলাই দি বাঁওহাতে মোৰ বাবে অফিচৰ দুৱাৰখন সম্ভ্ৰমেৰে খুলি দিলে ৷ মই তেওঁৰ হাঁহিমুখীয়া মুখলৈ চাই মনৰ কথাষাৰ পঢ়ি পেলালোঁ ৷ তেওঁৰ চাৱনিয়েই যেন ক’ব খুজিছে ,  ' ইউ আৰ ৰিয়েলী গৰ্জাছ,নেইনা !'

কিছুসময়ৰ আগতে অফিচত  শ্বীন ক্ৰিয়েট কৰা সেই খঙাল ব্যক্তিজনেই এইজন বুলি মোৰ ভাবিবলৈ টান লাগিল ৷ তেওঁ মোক এখন অভিজাত বাভাৰিয়ান ৰেষ্টুৰেণ্টলৈ লৈ গ’ল ৷ লান্স কৰি বাহিৰলৈ ওলাই আহোতে তেওঁ মোক অফিচলৈ পলম হৈছে নেকি  সুধিলে ৷ মই সজোৰে এইক্ষেত্ৰত নিশ্চয়তা প্ৰদান কৰিলোঁ আৰু দুয়ো খোজকাঢ়িয়েই ওভতনি যাত্ৰা আৰম্ভ কৰিলোঁ ৷

ভিনটে’জ আৰ্টিষ্টজ এছ’চিয়েছনৰ সমুখত তেওঁক এৰি মই অফিচলৈ বুলি খোজ পেলালোঁ ৷

ইতিমধ্যে সন্ধিয়া ৬:১০ হৈছে ৷ এনেদৰে এটা মহত্বপূৰ্ণ দিন অতিবাহিত কৰি মই মোৰ ডেস্কত বহি ছলিটেয়াৰ খেলি মোৰ চেল’ফোনটোৰ মেছেজ ট’নটো বাজি উঠালৈ অপেক্ষা কৰি আছোঁ ৷ সাধাৰণতে ই সদায় ছটাৰ পৰা ছটা বাজি সাতমিনিটমানৰ ভিতৰতে বাজি উঠে ৷ ঠিক সেই মুহূৰ্ততে মেছেজ ট’নটো বাজি উঠিল আৰু স্ক্ৰীণত জিলিকি উঠিল: কম আউট বেবী,পাঁচ মিনিটৰ ভিতৰত মই পাই আছোঁ ৷

মোৰ ওঁঠত আপোনাআপুনি এটি হাঁহি বিৰিঙি উঠিল আৰু ৰিপ্লাই হিচাপে এটা ব্ল’ কিছ পঠিয়ালোঁ ৷ পাঁচমিনিটৰ ভিতৰত বগা ভকছৱেগনখন আহি পালে ৷ গাড়ীত ভৰি থৈয়েই মই গৌতমৰ কপালত এটা চুমা আঁকি দিলোঁ ৷

'তেনেহ’লে আজি তোমাৰ দিনটো কেনে গ’ল,ছুইটহাৰ্ট ? ' তেওঁ মোক  সদায় সোধাৰ দৰেই একেই হেঁপাহ,একেই এসাগৰ ভালপোৱা আৰু সেই একেই যতনেৰে সুধিলে ৷
' বৰ সুন্দৰ,হানী ৷ ব’লা,ডিনাৰটো আজি বাহিৰতে  অৰ্ডাৰ দি লৈ যাওঁ ৷' মই প্ৰস্তাৱ দিলোঁ ৷
' হয়,সোণ৷এনেও আজি ৰাতি আমাৰ ৰান্ধি খাবলৈ সময় নহ’ব ৷ কালিলৈ আমাৰ হ’বলগীয়া ট্ৰিপটোৰ কাৰণে মই যি কিমান এক্সাইটেড হৈ আছোঁ ! ফাইনেলী তুমিও যেনিবা মোৰ চাইল্ডহুড ফ্ৰেইণ্ডজনক লগ পাবা আৰু !'

আমি মেকড’নাল্ডত নামিলোঁ ৷ গৌতমে দুয়োৰে বাবে খাদ্য অৰ্ডাৰ কৰিলে ৷ কাউণ্টাৰত থকা ব্যক্তিজনে কি ড্ৰিংক ল’ম সুধিলে ৷
গৌতমে ক’লে, ' মোৰ কাৰণে অৰগেনিক গাখীৰ আৰু আৰু ... মোক সুধিলে,'ছুইটী,তুমি কি ল’বা ? '

মই ক’লোঁ,'ডায়েট ক’ক ৷'
তেওঁ এইবাৰ অৰ্ডাৰ দিলে,' মোৰ কাৰনে অৰগেনিক মিল্ক আৰু মোৰ ৱাইফৰ বাবে ডায়েট ক'ক ৷'

ঘৰ পায়েই আমি ডিনাৰ কৰিলোঁ ৷ গৌতমে টিভিটো অন কৰি  কিবা এবিধ খেল লগাই দিলে ৷ আচলতে মোৰ অকনো ইণ্টাৰেষ্ট নাছিল ৷কিন্ত গৌতমৰ আনন্দত উজ্জ্বল হৈ পৰা মুখখনলৈ চাই মই অনিচ্ছাসত্বেও বহি থাকিলো আৰু গৌতমে খেলখনৰ বিষয়ে বুজাই যোৱা কথাবোৰ মনোযোগ দিয়াৰ ভাও ধৰি মূৰ দুপিয়াই গ’লোঁ ৷

মই গৌতমক ভাল পাওঁ৷ কিমান ভাল পাওঁ তেওঁ নাজানে ৷ ইয়াৰ পাছত আমি পাছদিনাৰ ট্ৰিপটোৰ কাৰণে পেকিং আৰম্ভ কৰিলোঁ ৷ গৌতম এটি পৰীক্ষা শেষ কৰি গ্ৰীষ্মবন্ধত ফুৰিবলৈ ওলোৱা শিশুৰ দৰেই আনন্দত অধীৰ হৈ পৰিল ৷তেওঁ টোপনি যোৱাৰ পাছত মই এটা গিলাচত ৰে’ড ৱাইন বাকি আমাৰ এপাৰ্টমেণ্টৰ বেলকনিৰ দুৱাৰখন খুলি ওলাই আহিলোঁ ৷ মই দিনটো বিভিন্ন ব্যক্তিৰ সান্নিধ্যলৈ অহাৰ পাছত আৰু তেওঁলোক প্ৰতিজনৰ লগত আবেগিকভাৱে জড়িত হোৱাৰ শেষত এই সময়কণ তথা পেগটোৱে মোক যথেষ্ট মানসিকভাৱে ৰিলেক্সড কৰে ৷ ৰাতিৰ আকাশৰ আন্ধাৰখিনিলৈ মই একেথৰে চাই ৰ’লোঁ৷ আনদিনা সচৰাচৰ দেখা পোৱা তৰাবিলাকৰ সকলোবোৰ তৰা আকাশত নাছিল ৷ সম্পূৰ্ণ অন্ধকাৰত ডুব গৈ থকা আকাশখনলৈ চাই চাই মই গিলাচত চুমুক দিলোঁ আৰু একেলগে দুটা ডাঙৰ ছিপ টানিলোঁ ৷ দিনটোত ঘটি যোৱা সমগ্ৰ ঘটনাৱলী মোৰ মনত অগাডেৱা কৰি গ’ল৷ উম! আজি তেনে মই তিনিজন ব্যক্তিৰ সান্নিধ্যলৈ আহিছিলোঁ ৷ আনদিনা সাধাৰণতে দুজন হয়৷ আৰু আজি তিনিজনক মই লগ পালোঁ ৷ মই আন এটা ছিপ টানিলোঁ আৰু চকীত বহি সমুখৰ টেবুলখনত ভৰি দুটা তুলি ল’লোঁ ৷ এজাক শীতল বতাহে মোৰ সৰ্বদেহ কোবাই গ’ল ৷ হঠাতে মোৰ দুগাল ভিজি গ’ল ৷ মই ৱাইন গিলাৰ লগে লগে যেন দুখবোৰো গিলি যাবলৈ ধৰিলোঁ ৷ অভি,ৰোহন আৰু গৌতম - মই এটা ভুৱা জীৱন জী থাকিবলৈকেতো নিজেই বাছি লৈছোঁ ৷ মই দুচকু জপাই দিয়াৰ লগে লগে ড° ৰেড্ডীয়ে কোৱা কথাবোৰ মোৰ কাণত বাজিবলৈ ধৰিলে ৷ মই দীঘলকৈ উশাহটো টানি ল’লোঁ ৷

'নেইনা,তুমি দুটাৰ ভিতৰত এটা চইছ কৰিব লাগিব ৷ হয় তুমি গৌতমক আমাৰ  ইয়াত এৰি যোৱা ৷ নহ’লে তোমাৰ লগত লৈ যাবও পাৰা৷ আমি ইয়াত তেওঁক আন পেচেণ্টৰ দৰেই যতন ল’ম ৷’

-  হয় ৷ ড° ৰেড্ডীৰ কথাবোৰ শুনিবলৈ বৰ কঠুৱা লাগিছিল ৷ কিন্তু এজন ডাক্তৰ নিশ্চয় কেতিয়াও  ডিপ্ল’মেটিক হ’ব নোৱাৰে ৷

'মোৰ বুলিবলৈ মোৰ লগত কেৱল গৌতমেই আছে,ডক্টৰ ৷ মই তেওঁক ভাল পাওঁ আৰু তেওঁক মই মোৰ লগতে ৰাখিব
খোজোঁ ৷'

ডাক্তৰ ৰেড্ডীয়ে মোক বহলাই বুজাব খুজি কৈ গ’ল,' তোমাৰ কথাবোৰৰ আঁৰত থকা সমস্ত আবেগখিনি মই বুজি পাইছোঁ , নেইনা ৷ কিন্ত এয়া বৰ জটিল বিষয়,বুজাচোন ৷ এমাহৰো অধিক কাল আমি তোমাৰ গৌতমক অৱজাৰ্ৱেচনত ৰাখিছোঁ আৰু এইটো স্পষ্টকৈ দেখা গৈছে যে তেওঁ দুজন ব্যক্তিৰ ব্যক্তিত্ব বহন কৰি আছে ৷ আনকি কেতিয়াবা তিনিজন ব্যক্তিকো তেওঁৰ মাজত প্ৰতিফলিত হোৱা দেখা গৈছে ৷ এক্সিডেণ্টটোৱে তেওঁৰ মাজত এটা এমপিডি (MPD) ৰ বিকাশ ঘটাইছে ৷ যদিওবা এয়া মাথো এক এক্সিডেণ্টহে আছিল , তথাপি গৌতমে তেওঁৰ শৈশৱৰ বন্ধু ৰোহনৰ মৃত্যুত নিজকে জগৰীয়া বুলি ভাবিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে ৷ সদায় ৰাতিপুৱা তেওঁ নিজকে অভিষেক বুলি ভাবিয়েই দিনটো আৰম্ভ কৰে ৷ আকৌ কেতিয়াবা তেওঁ তীব্ৰ মানসিক চাপত থাকিলে তেওঁৰ মাজত আন এজন খঙাল ব্যক্তিৰ ব্যক্তিত্ব প্ৰতিফলিত হৈ ৰোহনৰ ৰূপ লয় ৷ অৱশ্যে এই ৰোহন নামৰ ব্যক্তিত্বটো ক’ৰ পৰা উদ্ভৱ হ’ল সেয়াহে ঠাৱৰ কৰিব পৰা নাই ৷ তাৰ উপৰি আটাইতকৈ উদ্বেগজনক কথাটো হ’ল গৌতমৰ স্মৃতিশক্তি কেৱল সেই এক্সিডেণ্টটোৰ আগদিনাৰ দিনটোলৈকেহে সীমাৱদ্ধ ৷ '

' হয় ,ডক্টৰ ৷ কিন্তু মাল্টিপল পাৰ্ছনেলিটি ডিছঅৰ্ডাৰকো সুন্দৰভাৱে হেণ্ডল কৰিব পৰা যায় যদিহে তেওঁৰ মাজত দেখা দিয়া প্ৰতিজন ব্যক্তিত্বৰ ব্যক্তিৰ লগত সুকীয়াভাৱে তথা সমান মৰ্য্যদা আৰু মনোযোগেৰে আচৰণ কৰিব পাৰি ৷ উপযুক্ত মৰম তথা ভালপোৱা আৰু সুযতনে নিশ্চয় তেওঁক আৰোগ্য কৰাত সহায় কৰিব ৷ '- মই আাশাৰে ক’লোঁ ৷

ডাক্তৰে মোৰ কথা শুনি বেছ উত্তেজিত হৈয়ে কৈ উঠিল, ' হয় ৷ কিন্ত নেইনা ৷ তুমি নাজানা তুমি কি বাছি লৈছা ৷ আমি এতিয়ালৈকে গৌতমৰ মাজত দেখা পোৱা ব্যক্তিবিলাকতকৈ অধিক ব্যক্তিত্বও দেখা দিব পাৰে ৷ তেওঁৰ মাজত দেখা পোৱা ৰোহন নামৰ খঙাল ব্যক্তিজন সময়ত বেছি ভয়ংকৰ আৰু ধ্বংসকাৰী হৈ উঠিব পাৰে ৷ পূৰা চৌব্বিশ ঘণ্টাই তুমি তেওঁক নজৰ দি থাকিব লাগিব ৷ তাতোকৈ ডাঙৰ কথা,তুমি অকলে নহয়,তোমাৰ চৌপাশৰ মানুহকো তুমি সাঙুৰিছা ৷ তেওঁলোকো কেতিয়াবা তোমাৰ এই সিদ্ধান্তৰ বাবে বিপদত পৰিব পাৰে ৷ নেইনা, তুমি জীৱনৰ সৈতে বিপদজনকভাৱে খেলা কৰিছা ৷ এয়া ধেমালি নহয় কিন্তূ,মাইণ্ড ইট ৷'

' মই বুজিছোঁ,ডক্টৰ ৷ প্ৰত্যাহ্বান নোহোৱা জীৱনটোক জানো জীৱন বুলিব পাৰি ? মই পাৰিম ,.ডক্টৰ ৷ মই সদায় দুজন পৃথক ব্যক্তিত্বৰ ব্যক্তিক লগ পাবলৈ যত্ন কৰিম ৷ মই লগতে ইয়াকো নিশ্চিত কৰিম যাতে তেওঁ সদায় প্ৰয়োজনীয় মনোযোগ খিনি মোৰ পৰা পায় ৷ '- মই পৰম আত্মবিশ্বাসেৰে ক’লোঁ ৷

'নেইনা , তুমি তেওঁক সদায়ে প্ৰতিটো ব্যক্তিত্ব অনুযায়ী ব্যস্ত ৰাখিব পাৰিব লাগিব ৷ আৰু প্ৰতিটো ব্যক্তিত্বৰ বাবে সুকীয়াকৈ মনোযোগ দি তেওঁৰ বাবে জীৱনটো ইণ্টাৰেষ্টিং কৰি তুলিব পাৰিব  লাগিব ৷' -  ডাক্তৰে মোক সকিয়াই দিলে.৷
'ডাক্তৰ, মই গৌতমক ভাল পাওঁ ৷ তেওঁক যিকোনো ৰূপতে মই ভাল পাওঁ,ভাল পাম ৷ তেওঁ সদায় সদায় মোৰ প্ৰেমত পৰক বা দিনটোত দুবাৰকৈ মোৰ প্ৰেমত পৰক - এই চেলেঞ্জটো মই ল’বলৈ নিশ্চয়কৈ ভাল পাম ৷ '

মই জানোঁ এয়া এটা দিন বা এটা মাহৰ বাবে নহয় ৷ ই হয়তো বছৰ বছৰ ল’ব পাৰে নতুবা ইয়াৰ কোনোদিনে অন্ত নপৰিবও পাৰে ৷ হস্পিতালৰ পৰা গৌতমক মই লৈ যোৱাৰ আগতে মই নিশ্চয়কৈ কিছুমান যোগাৰ পাতি কৰি ল’ব লাগিব৷মই মনতে সকলোবোৰ থিৰাং কৰি ল’লোঁ ৷

মই আজিৰ এই নাটকখন নিতৌ চলাই নিয়াৰ বাবে আৰএছএছৰ লগত কথা পাতি ল’লোঁ ৷ আনকি ৰোহন নামৰ ব্যক্তিজনৰ আৰ্বিভাৱ হ’লে মই ভিনটে’জ আৰ্টিষ্টছ এছ’চিয়েছনতো সময় সাপেক্ষে ভুমুকি মাৰিব লগা হ’ব পাৰে বুলিও অনুমতি লৈ থলোঁ ৷ তাৰউপৰি ,মই ৰোহনেই হওক বা অভিয়েই হওক , তেওঁক ভাল পাবলৈ , নিজকে প্ৰয়োজন অনুসৰি যিকোনো পৰিৱেশত খাপ খুৱাবলৈ মানসিকভাৱে প্ৰস্তুত কৰি তুলিলোঁ ৷ ভাগ্যে ! সকলোৱে মোৰ লগত সহযোগিতা কৰিলে ৷

কিমান সময় ভাবনাত বিভোৰ হৈ আছিলোঁ জানো , হঠাতে শীতল বতাহজাক আগতকৈও বেছি শীতল হৈ মোৰ ভাৱনাত যতি পেলালে ৷ মই বাস্তৱলৈ ফিৰি আহিলোঁ ৷ চকুলোৱে মোৰ দুগাল তিয়াই পেলালে আৰু লগতে মোৰ হাতত থকা ৱাইনৰ গিলাচটোও খালী হ’ল ৷ মই ভিতৰলৈ সোমাই গ’লোঁ ৷ মুখখন ধুই শুবলৈ সাজু হ’লোঁ ৷ কাৰণ কালিলৈ পুৱাতে পুনৰ  মই অভি,অভিষেকক লগ পাব লাগিব ৷ আৰু তাৰ পাছত... হয়তো লান্সৰ সময়ত ৰোহণ আৰু সন্ধিয়ালৈ নিশ্চিতভাৱে গৌতমক !

' E১০৪ নং বাছখন বাৰু গ’ল নেকি ? '  পাছদিনা পুৱাতে মই উশাহ নসলোৱাকৈ বাছষ্টপ পাই তাত ৰৈ থকা  ব্যক্তিজন, মানে অভিষেকক সুধিলোঁ ...!